DESPEDIDA PONTECESURES

 

Finalmente chegou o “NON DESEXADO” día no que teño que despedirme de Pontecesures...

En setembro do ano 2010 cruzaba a cancela do centro para entrar no que eu non sabía que sería o meu cole ideal, ese do que non queres marchar, no que pensas quedar ata xubilarte, mais, as cousas non sempre saen como un quere, e aparecen “axentes externos” que cambian os teus plans.

No 2015 chegou a triste noticia da SUPRESIÓN... realmente unha das máis tristes da miña vida laboral. Tocaba “emigrar”, máis tan só sería durante un curso (CEIP das Fontiñas).

Volvín cargada de ganas e enerxía e cunha nova aventura por diante!

Cada curso era un agasallo, porén, cada mes de marzo a espada de Damocles pendía sobre o centro, ao observar que a matricula descendía. Consecuencia da falta de alumnado cada vez no cole facíamos falta menos mestrxs...

E  de novo chegou o momento de deixar atrás o meu ben querido cole, e partir cara un novo destino (CEIP López Ferreiro).

Debería estar contenta por pasar un curso á beira da casa, mais, para min é inevitable albergar tristura por todo o que deixo atrás...

Péchase un capítulo no que non só deixo un cole, deixo o meu fogar profesional, non deixo só a compañeirxs, tamén deixo a amigxs, non só deixo a alumnxs, deixo a nenxs que vin medrar durante 10 anos, os meus nenxs!

O CPI de Pontecesures tamén me viu medrar a min literalmente. Medrei persoal e profesionalmente. Medrei aprendendo de cada curso, de cada grupo de alumnxs, de cada familia e de cada compañeirx.

Durante todos estes cursos percorrín moitos sendeiros docentes: primaria (a especialidade que estudei) infantil (a especialidade da miña oposición e que me roubou o corazón) e educación física (especialidade que me encanta e que é unha prolongación de min).

Este percorrido contribuíu positivamente á miña formación e experiencia como mestra, e non o cambiaría por nada. Pero o camiño carece de sentido sen xs compañeirxs de viaxe, que neste caso non puideron ser máis perfectos.

En Pontecesures atopei unha conxugación máxica entre alumnxs, familias e compañeirxs. Unha fórmula secreta que raras veces se produce.

A receita perfecta!

* ALUMNXS que teñen o poder de cravarse no corazón e que terán un oco nel polo resto da miña vida. Nenxs que son especiais, que coñecín cando apenas levantaban un palmo do chan e vin medrar día a día ata que me sacaron un palmo a min. Xeracións que forman parte importante do meu ser. Xs verdadeirxs artífices da miña aprendizaxe docente, xs responsables de que a miña vocación siga alumeando cada día. XS MEUS PEQUECHXS POR SEMPRE!

* FAMILIAS coas que tiven un “feeling” especial. Que se involucraron, que sempre tiveron palabras bonitas cara o meu traballo, que me fixeron sentir máis que unha mestra ao tratarme con tanta familiaridade. Familias que sen moito máis... GRAZAS! Por cada minuto do voso tempo dedicado a cada proposta, pola empatía, polas titorías oficiais e extraoficiais, polas charlas na cancela, polos pequenos e grandes detalles... por todo, INFINITAS GRAZAS!

* COMPAÑEIRXS que, a pesar das características persoais de cada quen, remaron na mesma dirección. Que día a día pasan de ser persoas coas que traballas a amigxs cos que tes o pracer de traballar. Con quen compartes aprendizaxes, momentos educativos, actividades escolares, saídas, conmemoracións, recreos, cafés, anécdotas, risas, bágoas... A todxs e cada un dxs que pasaron polo cole durante todo este tempo, MILLEIROS DE GRAZAS!

Estou e estarei eternamente agradecida.

A emoción que me invade nestes momentos fai que apenas me saian as palabras, porque é moi difícil expresar o que agora mesmo sinto...

Simplemente rematar dicindo que ogallá os nosos camiños volvan a cruzarse e que este adeus se converta nun DEICA PRONTO!

 

* P.D.: A pesar da distancia, sigo estando aquí para todo o que precisedes.