DESPEDIDA CEIP LÓPEZ FERREIRO

* Esta publicación leva dende o mes de xuño do 2021 en borradores, por un fallo técnico, e ainda que xa queda atras, apetéceme moito compartila para que vexa a luz.

E como cada ano, chega o mes de xuño, case sen decatarnos, e con el o FIN DE CURSO!

Outro fin de curso máis... mellor dito, un final diferente, enmarcado por unha pandemia que marcou o sendeiro a seguir.

Un camiño que se fixo máis longo do habitual, con máis obstáculos, con demasiadas pendentes que minaban os folgos de estudantes e educadorxs, pero que xuntos, souberon afrontar e superar día a día.

Ninguén se atrevía a vaticinar, no remate do curso 2019.20, cando a COVID-19 aínda acababa de desembarcar nas nosas vidas, que un ano despois, festexaríamos o remate dun curso no que a distancia social foi o “pan de cada día”, a máscara, o uniforme diario, e a responsabilidade, unha constante.

Pero aquí estamos, rematando un novo curso, o CURSO 2020.21, un curso duro, pero INOLVIDABLE... que quedará marcado a lume no pensamento e no corazón de familias, alumnxs e docentes, que se uniron para facerlle fronte a un virus que nos botou un pulso ao mundo enteiro.

Para min foi especial, único e irrepetible!

Aló polo mes de setembro (que tan lonxe parece que queda), comezaba unha nova aventura profesional, nun novo centro, o CEIP LÓPEZ FERREIRO.

Unha nova andaina, onde a incerteza era o marco principal: incerteza pola pandemia, polo novo centro, polo curso, polxs compañeirxs... Finalmente, afrontei un período de adaptación igual que o fixo o meu alumnado de 4º de E.I.

O meu novo traxecto educativo durante este curso non foi moi longo. Durou o primeiro trimestre (de aí a inactividade do blog dende o mes de decembro). O motivo, foi un acontecemento máxico e marabilloso que fixo que tivese que interromper o meu traballo... o meu EMBARAZO!

No medio dun clima de pandemia mundial, entre ola e ola, medidas sanitarias, peches perimetrais, máscaras, vacinas... unha nova que embriagaba o meu corazón, e supoñía unha causa de forza maior (por recomendación médica), pola cal tiven que dicirlle adeus ao cole antes de tempo.

O percorrido foi curto pero intenso. A experiencia foi moi gratificante. A aprendizaxe non ten prezo.

Lévome recordos moi fermosos dun alumnado ao que lle tocou adaptarse ao cole nun ambiente hostil: con distancia social, cando o contacto é fundamental na educación; con máscaras que non só dificultaban a respiración, senón que ocultaban uns rostros que precisaban xesticular cada emoción; con protocolos sanitarios, con normas e pautas duras para xs peques...

Pero precisamente, ante esta situación nun ambiente inhóspito, xs peques de novo déronme/nos unha gran lección: respectaban as normas, seguían os protocolos, e facían que o seu sorriso e a súa ledicia traspasase calquera máscara.

Durante eses primeiros meses de curso, tiven o pracer de desfrutar e aprender do meu alumnado, miúdo de tamaño, pero enorme de corazón.

Agradecerlles tamén ás familias, que afrontaron unha situación complicada e de moita incerteza, como foi a entrada no cole en plena COVID-19. Tiven a sorte de atoparme co voso apoio e a vosa comprensión. Grazas á vosa actitude e proximidade, o meu traballo foi máis sinxelo e factible. Graciñas de corazón!

E por último, e non menos importante, tamén quero dedicarlle unhas verbas as/os miñas/meus compañeirxs. Graciñas por facerme sentir arroupada, por abrir as portas do centro e das aulas ás novas incorporacións, por facerme sentir dende o primeiro momento parte importante do claustro, por valorar e salientar o meu traballo... en definitiva... Grazas de corazón compis!

 

O CEIP López Ferreiro ocupará un anaquiño do meu corazón para sempre!

 

Agora toca desfrutar das merecidísimas VACACIÓNS!

 

BO VERÁN!