Sen
previo aviso... encarceráronnos.
Priváronnos
da liberdade.
Tivemos
que ficar enxaulados, deixar
de voar.
Non
sabíamos por canto tempo... mais, nunca pensábamos que tanto.
Experimentamos
a sensación de claustrofobia, de inadaptación.
Aprendemos
a valorar o tempo dun xeito que nunca antes fixéramos.
Reinventámonos e con afouteza logramos aguantar.
Nembergantes,
a saudade invadía o máis profundo do noso ser:
Saudade de LIBERDADE!
Abrir a
xaula e volver a voar!
Pero de
nada valía o de antes, tivemos que volver a comezar.
Partir de
cero, reeducarnos.
Sen
responsabilidade a liberdade volvería a marchar.
O
primeiro voo debía ser curto, voando case a ras.
Un voo experimental.
Sen poder
deternos no camiño.
Sen
apertas. Sen confraternizar.
Un voo
para respirar, coller aire, recuperar folgos.
Para
seguir a loita con máis ánimo e forza.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
Nota: só un membro deste blog pode publicar comentarios.