"FUN UN DOMINGO..."

Nesta semana temos un día importante marcado no noso CALENDARIO. Mañán é 24 de Febreiro, unha data moi especial, sobretodo para os galegos, xa que é o DÍA DE ROSALÍA DE CASTRO.

Por ese motivo levamos dende a semana pasada aprendendo cousas sobre esta gran poetísa.

Como ben sabedes, estamos realizando un traballo sobre o ESPAZO, e por iso quixemos buscar si había algúnha poesía de Rosalía sobre este tema. E o poema número 7 de "Cantares Gallegos" (un dos seus libros máis representativos) fai alusión a aspectos que podemos realcionar co noso proxecto.

O primeiro que fixemos foi ler o poema enteiro para intentar identificar sobre que trataba e que "elementos espaciais" aparecían.

* A parte do poema que se relaciona directamente co espazo é a parte na que Rosalía describe que chega a noite, que está a lúa e o no ceo as estrelas son as que guían o seu camiño.

Dividimos o poema en 4 partes ben diferenciadas e fixemos 4 EQUIPOS para que cada un se encargase de unha parte.

Ao ler o poema decatámonos que Rosalía describe un CAMIÑO que vai percorrendo, dende que sae pola tarde ata que ao día seguinte chega ao muíño.

Con cada equipo analizamos a parte de poema que lle tocaba representar: reflexionamos sobre que elementos destacan para así poder plasmalos nun debuxo. Dentro de cada equipo, de maneira consensuada, repartiron as tarefas e decidiron que debuxaría cada quen. Traballaron conxuntamente e colaboraron todos no resultado final.

Ademais de aprender a traballar en equipo, de repartir as tarefas en función das habilidades de cada un, tamén traballamos o feito de que para poder rematar todo o traballo, ademais do seu equipo, era preciso a continuidade dos demais equipos. De feito, o primeiro que fixo cada equipo, foi representar o camiño, continuando o camiño que fixera o equipo anterior, ata chegar ao final.

EQUIPO 1

EQUIPO 2

EQUIPO 3

EQUIPO 4

Fun un domingo,

fun pola tarde,

co SOL que baixa

tras dos pinares.

cas nubes brancas

sombra dos ánxeles

cas palomiñas

que as alas baten

con un batido

manso e suave,

atravesando

vagos celaxes,

mundos extraños

que en raios parten

ricos tesouros

de ouro e diamante.

Pasín os montes,

montes e valles;

pasín llanuras

e soledades:

pasín os regos,

pasín os mares

cos pés enxoitos

e sin cansarme.  

Colleume a noite, 

noite brillante, 

cunha LUNIÑA 

feita de xapes, 

e fun con ela 

camiño adiante 

cas ESTRELIÑAS 

para guiarme, 

que aquel camiño 

sólo elas saben.

Dempois a aurora 

co seu sembrante 

feito de rosas 

veu alumbrarme,

e vin entonces, 

antre o ramaxe 

de olmos e pinos, 

abocexarse

branca casiña 

con palomare 

donde as pombiñas 

entran e saien.

Nela se escoitan 

doces cantares, 

nela garulan 

mozos galantes 

cas rapaciñas 

de outros lugares.

Todo é contento, 

todo é folgare 

mentras a pedra 

bate que bate

mole que mole, 

dálle que dálle, 

con lindo gusto 

faille compases.

Non ha sitiño 

que máis me agrade 

que aquel muíño 

dos castañares, 

donde hai meniñas,

donde hai rapaces 

que ricamente 

saben loitare;

donde rechinan, 

hasta cansarse 

mozos e vellos, 

nenos e grandes, 

e, anque non queren 

que aló me baixe, 

sin que o soupera 

na casa naide,

FUN Ó MUÍÑO 

DO MEU COMPADRE;

FUN POLO VENTO 

VIN POLO AIRE.

Unha vez feito o camiño, cada equipo debuxou a súa parte do poema.

Ao rematar, fixemos unha "posta en común", na que cada equipo lle explicou ao resto o que representaran.

Pero quen camiñará por ese camiño?

Pois Rosalía e nós. Así que cada alumno debuxouse camiñando (puxéronlle corpo as fotos da súa cara), e colocáronse no tramo de camiño que realizaron.